016: Handelingen 16:14. En de Heere opende haar hart...

 Handelingen 16:14

‘En een zekere vrouw, van wie de naam Lydia was, een purperverkoopster uit de stad Thyatira, die God diende, luisterde naar ons. En de Heere opende haar hart, zodat zij acht gaf op wat door Paulus gesproken werd.’

De Heere opende het hart van Lydia. Wat een genade dat Hij werkt in mensenlevens! Lydia's bekering laat zien hoe God werkt door Zijn Wood en Geest. Ze was een purperverkoopster uit Thyatira, iemand met een gewoon, eerlijk beroep. Toch gebruikte God haar situatie en bracht haar naar Filippi, waar ze Paulus hoorde prediken. Dit was geen toeval, maar Gods voorzienigheid. Paulus werd namelijk niet zomaar naar Filippi geleid. In Handelingen 16:9-10 lezen we dat Paulus een visioen kreeg van een Macedonische man die hem smeekte: ‘Kom over naar Macedonië en help ons.’ Hierop concludeerde Paulus dat God hem riep om het Evangelie daar te verkondigen. Dit was geen menselijke planning, maar een duidelijke roeping van God. Zo begreep Paulus dat de Heere hem riep om het Evangelie in Macedonië te brengen.

Filippi, een belangrijke Romeinse kolonie, werd de plaats waar Gods voorzienigheid zichtbaar werd tijdens deze ontmoeting. Bij de rivier, waar mensen samenkwamen om te bidden, ontmoette Paulus Lydia. Dit laat zien hoe God niet alleen de grote lijnen uitzet, zoals Paulus' reis naar Macedonië, maar ook de details ordent: wie hij zou ontmoeten en hoe het Woord zou worden verkondigd. Lydia was de eerste in Filippi die door het Evangelie werd geraakt en tot geloof kwam. Haar bekering toont hoe Gods voorzienigheid werkt door specifieke momenten en ontmoetingen, geheel volgens Zijn plan.

Deze tekst herinnert me aan een zuster uit de gemeente. Tijdens het evangelisatiekamp stonden er mensen van ons kamp aan haar deur. Ze vertelde dat ze een begrafenis had op de dag van onze jaarlijkse zomermaaltijd, maar toch besloot ze naar de maaltijd te komen. Dat besluit veranderde alles.

Op de avond zelf kwam ik bij de maaltijd in gesprek met haar bij de uitgang en deelde ik mijn eigen verhaal. Ze werd geraakt, niet door mijn woorden, maar door de Heere. Ze wilde meer weten en voelde een sterke drang om naar de kerk te komen. Hoewel ze de eerste week verhinderd was, kwam ze de week erna. Sindsdien heeft ze in drie jaar tijd slechts drie diensten gemist. Zelfs als ze ziek was en nog kon bewegen, wilde ze niets missen. Ze werd hongerig naar het Woord en volgde een Bijbelintroductiecursus bij evangelist Jan Bayense.

Lydia's verhaal in Handelingen laat zien hoe bekering soms direct plaatsvindt door het horen van het Woord, zoals in haar ontmoeting met Paulus. Bij de zuster was het een ander verhaal. Haar bekering was een proces waarin God meerdere stappen gebruikte om haar naar Hem toe te trekken. Het laat zien dat de Heere niet slechts op één manier werkt, maar Zijn genade aanpast aan het leven van iedere persoon.

God gebruikte Paulus als Zijn instrument om het Woord te brengen, maar het is de Heere Zelf die harten opent en geloof werkt, zoals bij Lydia. Ieder die betrokken is bij het delen van Gods Woord of het getuigen van Zijn genade mag beseffen dat wij slechts schakels zijn in Zijn grotere plan. Het is God die harten verandert, geloof schenkt en mensen leidt naar Zijn licht. Wat een voorrecht dat wij dat mogen zien en daar een kleine rol in mogen spelen.

Toch miste er iets. Kennis en vertrouwen zijn de twee pijlers van geloof (zondag 7), en dat laatste ontbrak nog. Op een middag, toen we terugreden van een maandelijkse bijeenkomst, vroeg ze: 'Ricardo, wat is bekering? Ik hoor jullie daar altijd over.' Dat was een indringende vraag. Mijn eerste reactie was onzekerheid. Elke bekering is uniek, wist ik, maar hoe leg je dat uit?

Echt geloof, zoals zondag 7 beschrijft, bestaat niet alleen uit kennis – het geloven dat alles wat in Gods Woord staat waar is – maar ook uit een vast vertrouwen. Dat vertrouwen werkt de Heilige Geest in ons hart, door de verkondiging van het Evangelie. Het is het geloof dat niet alleen anderen vergeving hebben ontvangen, maar ook dat mijn eigen zonden zijn vergeven, dat ik eeuwige gerechtigheid en redding heb gekregen. Dit is niet uit mijzelf, maar puur uit genade, dankzij Christus' volbrachte werk.

Het bracht zoveel onzekerheid met zich mee, omdat ik nog nooit in zo'n situatie terecht was gekomen. Ja, ik had zelf vergeving van zonden ontvangen, en dat was op een radicale manier: ik had het occultisme achtergelaten en mij omgekeerd naar Christus. Maar hoe, Heere, moet ik dat nu doen?

Ik zocht raad bij de evangelist. Zijn antwoord was eenvoudig: 'Ik ben ook maar een boodschappenjongen.' Die woorden troffen me. De verantwoordelijkheid voelde zwaar: wat als er die avond iets zou gebeuren en ik het niet had uitgelegd? Zou ik meteen naar haar toe gaan om haar te wijzen op de genade van de Heere, of kan ik tot morgen wachten? Maar wat ga ik dan vertellen als ik haar zie? Alleen maar onzekerheid vervulde mijn hart. Totdat ik, zoals ik nu drie jaar later erop terugkijk, besefte wat het juiste moment was: ik besloot te bidden. Ik bracht mijn zuster in het gebed en vroeg aan de Heere: vertel mij wat ik doen zal.

Die avond schreef ik zeven A4’tjes vol over wat ik dacht dat belangrijk was voor bekering. Nu ik dit schrijf en terugkijk op andere situaties in die drie jaar, vraag ik me af of dat wel nodig was. Want als de Heere wil trekken, dan zouden een paar woorden al voldoende zijn geweest.

De volgende dag bezocht ik haar. We bespraken de zeven A4’tjes, en wat was het een geleid document door de Geest. Nogmaals, het was niet nodig, maar God gebruikte het tot Zijn eer. Eerst spraken wij over de nauwe poort, waar evangelist Jan Bayense over de twee wegen had gesproken in zijn prediking. Na de nauwe poort gingen we naar de tien geboden en het grote gebod van Jezus. De verloren zoon die terugkeert mocht niet ontbreken, want de vader was blij: zijn zoon was dood en is weer levend geworden.

Ook Psalm 32 behandelden we geheel, waarin vooral het vijfde vers naar voren kwam: ‘Mijn zonde maakte ik U bekend, mijn ongerechtigheid bedekte ik niet Ik zei: Ik zal mijn overtredingen belijden voor de HEERE. En Ú vergaf mijn ongerechtigheid, mijn zonde.’ Toen beleed zij haar zonden, en wat een kracht door de Geest dat zij dit kon doen, bij een man – of zelfs een jonge man, want zij is een stuk ouder – die bij haar op bezoek kwam. Tranen vloeiden. En samen mochten we naar de troon van genade gaan, om daar barmhartigheid en genade te vinden. Wat een moment! Ik gaf haar nog een bemoediging mee vanuit Mattheüs 10:22: ‘En u zult door allen gehaat worden omwille van Mijn Naam; maar wie volharden zal tot het einde, die zal zalig worden.’

Vanaf dat ogenblik in 2022 was er een verandering. Ze ging catechisatie volgen in 2023, en in 2024 deed ze belijdenis. Het is een voorrecht om te zien hoe ze wordt geleid en steeds meer verandert naar het beeld van God.

De woorden van Paulus in 1 Korinthe 3:6-7 schieten me hier te binnen: ‘Ik heb geplant, Apollos heeft begoten, maar God heeft laten groeien. Dus is niet hij belangrijk die plant, of hij die begiet, maar God, Die laat groeien.’ Wij zijn slechts schakels in een groter proces, zoals ook Paulus een schakel was in Lydia’s bekering. Het werk is uiteindelijk van de Heere.

Ja, we spreken hier over twee predikers, namelijk, Apollos, die een welsprekend man was en kundig op het gebied van de Schriften (Handelingen 18:24). Maar hij werd apart genomen door Aquila en Priscilla, die hem de weg van God nauwkeuriger uitlegden (Handelingen 18:26). Zo gebeurt dat bij mij ook wel eens, dat ik door broeders of zusters apart genomen word en de Schrift duidelijk wordt uitgelegd. Dit kan ik dan weer meenemen in mijn volgende gesprekken en in mijn leer.

Wij zijn verre van perfect en wij leren dagelijks meer. Het geloof dat de Heere mij schonk en mijn bekering was al bijzonder, maar deze zuster, die zo naar de Heere mocht gaan en waarvan ik slechts een schakeltje mocht zijn, maakt mij blijmoedig. Zo wilde de Heere mij nog tot driemaal toe gebruiken. Elke keer weer sta ik er versteld van als een ‘verloren kind’ thuis mag komen.

Wat is het ook geweldig, lieve lezer – en ja, het is een lang stuk geworden, terwijl ik het beknopt wilde houden – dat hier in Kerkrade een christelijke gemeente is ontstaan. Dat evangelist Jan Bayense en zijn vrouw de kracht in de HEERE vonden om alles achter te laten en, geleid door de Heilige Geest, deze weg mochten gaan. Het is toch pure genade dat de zuster, de gemeente en ook ik elke week het Woord van de Heere mogen horen, om hierdoor bemoedigd en verfrist te worden.

Wat is het tegelijk bijzonder, zoals de zuster het ook benoemde, dat ik een toelatingsexamen heb mogen afleggen om Theologie te gaan studeren bij de CHE. Het is Gods genade en barmhartigheid dat ik al 3 van de 4 examens heb mogen halen. Nu is het mijn verantwoordelijkheid, maar bovenal Gods genade, om voor maatschappijleer te slagen, zodat ik de roeping van de HEERE mag beantwoorden.

Als broeder ben ik ongelooflijk trots op haar, maar meer nog verheugd in de Heere. Hij is het Die harten opent en mensen trekt naar Zijn kostbaar licht. Wat een genade om dat van dichtbij te mogen zien. Hallelujah, wat is Hij groot!

Lieve lezer, laat dit verhaal een oproep zijn tot bekering. De Heere roept ons allen op om ons hart beschikbaar te stellen voor Zijn werk en genade. Hij verlangt ernaar dat wij tot Hem komen, onze zonden belijden en ons laten leiden door Zijn Woord en Geest.

Misschien voel je de drang om meer te weten of heb je vragen over de weg van de Heere. Weet dan dat je niet alleen staat. Ik nodig je uit om af te spreken, zodat we samen kunnen kijken naar wat God in Zijn Woord openbaart en hoe Hij jouw leven wil leiden. De Heere is trouw en Zijn genade is beschikbaar voor ieder die Hem zoekt.

Kom tot Hem, en ontdek wat het betekent om te leven in Zijn licht. Vandaag is de dag van genade. Hallelujah!