Leesartikel 001: Mijn persoonlijke getuigenis, Onvergankelijke hoop.
Onvergankelijke hoop - Leesartikel 001 - Ricardo Jansen
Geliefde lezer,
Dit is het persoonlijke verhaal van een harddrugs verslaafde, die op wonderbare wijze is verlost van zijn verslaving.
Lang heb ik getwijfeld of ik dit verhaal zou schrijven, enerzijds uit een gevoel van schaamte, anderzijds niet wetende hoe dit verhaal op u als lezer overkomt. Uiteindelijk heb ik kracht gekregen om mijn levensverhaal beknopt op te schrijven. Mijn verlangen is dat een ieder die dit leest, bemoedigd wordt en zich realiseert dat er altijd hoop is.
Januari 2014
Door omstandigheden kwam ik, als drugsverslaafde, in een woongroep van de maatschappelijke opvang. Hier heb ik drie en een half jaar mogen wonen. Deze opvang bestond uit verschillende woongroepen, die ik eerder in mijn leven nog niet had meegemaakt. In de eerste groep waar ik aankwam werden soft en harddrugs gedoogd, de hoofdzaak was: Je moest functioneren.
Waar in het begin nog hoop was voor mij, was deze na drie en een half jaar vervlogen. Op zeker moment moest ik verhuizen, aangezien deze woongroep verkocht zou worden. De groep waar ik deel van uitmaakte ging naar een tijdelijke locatie en de begeleiding bekeek per individu welke groep geschikt zou zijn. Ik stelde mij in deze tijd begeleidbaar op en zo werd besloten dat ik op een zero locatie zou worden geplaatst. Zero betekent dat je geen drugs mocht gebruiken. Na op deze locatie acht maanden te hebben gewoond, besloot ik, na een reeks van gebeurtenissen, naar de locatie te gaan, waar mijn begeleiders van de eerste locatie werkten.
Oktober 2016
Deze keuze was achteraf gezien niet de beste keuze. Nu kwam ik op een locatie terecht van long-stay cliënten. Bij deze woongroep, is er geen hoop en geen verwachting meer dat de cliënten ooit zullen veranderen. Wij hebben het hier over cliënten die zo verslaafd zijn, dat zij niet meer kunnen functioneren. Drugs als bijvoorbeeld cocaïne en heroïne hadden de overhand. Zo werd er gedeald en probeerden de bewoners er alles aan te doen om hun verslaving in gang te houden. Door het gebruik van deze drugs, waren veel cliënten psychisch ziek. Ondanks dat, ging in deze groep, mijn hoop over in overleven.
Begeleiders waren van mening dat ik anders was dan deze doelgroep, zo probeerden zij mij te bemoedigen. Uiteindelijk heb ik 1 jaar gewoond in deze groep. Echter op zeker moment werd ik door de begeleiding gewaarschuwd dat ik mijn hoop aan het verspelen was. Ik was te veel aan het aftakelen en gebruikte veel drugs. Naar mijn inzicht viel het allemaal mee. Toch als ik er achteraf op terugkijk was het veel te veel. Ik dealde en was bezig met criminele activiteiten.
Op de woongroep maakte ik kennis met een begeleider, deze stond mij naar het hart. Hij zag mijn gebruik, maar ook wat anders. Zelf ben ik rooms opgevoed en heb ik mij beziggehouden met zoektochten naar mijn ware ik. Dit deed ik dan met new-age en werkte ik met occulte objecten die kracht zouden bezitten. De begeleider wist dat ik hier mee bezig was en liet mij kennis maken met boeken van Zac Poonen, een leraar in het christendom en schrijver van boeken. Deze boeken spraken mij aan, dit omdat hij een scherp zicht heeft op de Bijbel. Na het lezen van deze boeken, gaf de begeleider ook aan dat ik naar een dienst van de Heere zou moeten gaan. Dit werd een plaatselijke baptistengemeente. Hier ben ik uiteindelijk een 5 tal keren geweest. Dankzij deze begeleider kreeg ik weer een sprankje hoop, waar ik mij aan vastklampte. Mede hierdoor had ik een maand voordat ik de woongroep zou moeten verlaten, gekozen om mij te laten helpen voor mijn verslaving. Hier stond ik met prioriteit op de wachtlijst.
Juli 2017
Een jongen waar ik veel mee omging begon met het verkopen van cocaïne. Deze jongen had een beperking maar had ondanks dat contacten om drugs te krijgen. Hij wist echter niet dat de verslaafden in deze groep hem niet wilden betalen. Zelf was ik ook dealer, maar deed dit buiten de groep. Toch als mensen niks hadden konden via mij drugs krijgen en hiervoor kreeg ik dan op de maandag, als ze leefgeld kregen betaald.. Nu ik dit schrijf besef ik dat dit net zo goed dealen is, toch zag ik dit op dat moment niet zo. Nu was deze jongen waar ik veel mee omging dezelfde weg ingeslagen als ik, alleen betaalden zijn afnemers hem niet. Ik heb uiteindelijk ervoor gekozen uit medelijden met hem, om voor hem garant te staan. Uiteindelijk merkten de begeleiders dat ik met handel bezig was.
Op 17 juli 2017 kwam het tot een dieptepunt. Mijn buurman was zwaar verslaafd. Hij was verslaafd aan alle drugs die je kunt bedenken, van heroïne tot GHB en alles daartussen in. Hij had een torenhoge schuld bij de jongen die de drugs verkocht. Aangezien ik had gezegd dat de drugs van mij waren, is hij gaan klikken bij de begeleiding. Volgens hem zou ik iedereen angst aanjagen om het geld terug te krijgen wat zij mij schuldig waren. Doordat ik die dag zelf ook drugs had gebruikt, brak iets in mijn hoofd. Ik heb geprobeerd van mijn kamer naar zijn kamer te komen door met mijn vuisten een gat in de muur te slaan. De begeleiding had de politie gesommeerd om te komen, nadat ik voor de begeleiding de deur had geblokkeerd zodat zij niet op mijn kamer konden komen. De politie kwam en vertelde mij dat ik naar buiten moest, ik kon dan gaan slapen als ik gekalmeerd was bij de plaatselijke nachtopvang van de organisatie waar ik woonde. Nu had ik geen behoefte om met de politie te redetwisten en heb na een nacht buiten te zijn geweest ervoor gekozen om dit te doen. Na een nacht te hebben geslapen in de nachtopvang, liet de groep waar ik verbleef, weten dat ik niet meer welkom was. Ik moest de twee weken voordat ik naar de verslavingszorg ging zien te overbruggen. Mijn familie moest mijn kamer komen leegmaken.
Voor de vijfde keer werd ik dakloos, hierdoor en door de chaos in mijn hoofd was ik veel meer opvliegend dan normaal. Ik stond op de wachtlijst van de verslavingszorg, was dakloos en alles leek onder mijn voeten weg te vallen. Zo gebeurde het dus, dat ik op de vierde dag van het slapen in de nachtopvang een felle discussie kreeg met de bewaker. Na deze te hebben bedreigd kreeg ik een gepaste straf van zeven dagen verbod om hier te mogen slapen. Nu moest ik dus echt buiten slapen. Ik was verloren, mijn hoop was geheel weg. Heb ik nog zin om te leven? Kan ik niet beter weg gaan, voorgoed weggaan. Deze gedachten leiden mij onderweg naar nergens. Ik besloot mijn oudste broer te bellen om hem te vertellen dat ik op straat ben gezet, en dood wilde.
Mijn broer en zijn vrouw, waren gealarmeerd door mijn relaas en besloten direct om met mij naar de nightcare te gaan en hier niet weg te gaan voordat hun broertje nu eens voorgoed geholpen zou worden. Ik had mij al eerder willen laten helpen door de gezondheidszorg maar was zoals ik vrijwillig was gekomen, ook vrijwillig weer weggegaan. Dit was nog voordat ik bij de maatschappelijke opvang kwam.
Doordat ik natuurlijk meerdere geweldsdelicten had begaan, een gevaar voor anderen was, maar ook nu een gevaar voor mijzelf, liet de arts mij direct opnemen in HIC (high intensive care) van de geestelijke gezondheidszorg. Hier moest ik 1 week verblijven en werd toen er plek was overgezet naar boven naar de verslavingszorg. Hier ben ik uiteindelijk 4 weken geweest. Doordat ik dakloos was wilde de gezondheidszorg mij begeleid laten wonen in een zogeheten begeleid woongroep van de organisatie. Dit zodat zij ook toezicht konden houden op mij en mijn verslaving. Helaas na twee waarschuwingen moest ik bij de arts op kantoor komen. De aard van deze waarschuwingen 1. Bedreiging van de arts 2. Bedreiging van een medecliënt, werd ik weggestuurd. “Meneer u weet toch dat ik dakloos ben?” “Dan mag je weer naar buiten en moet je maar kijken wat je gaat doen” was zijn reactie.
Nee, dit had ik niet verwacht. Het ging zo goed, ik had in de afgelopen weken weer hoop gekregen, er werd aan mijn situatie gewerkt. Nu was ik weer dakloos, waar moest ik nu heen? Met lood in mijn voeten belde ik mijn broer. “Ze hebben mij weggestuurd en weet niet wat ik moet doen.” Nu is het vrij logisch dat mijn broer er zwaar genoeg van had. Hij was ook bezig dus ik moest maar even op hem wachten. Daar stond ik met een groot rek met al mijn spullen erop. Ik besloot te wachten bij de zorgboerderij waar ik daarvoor twee weken had gewerkt. De gesprekken hier lieten mij beseffen dat niet ik alleen weer mijn hoop zag vergaan, maar ook deze mensen zagen het. “Hou je taai hé knul” zei de mevrouw die mij de afgelopen week had begeleid. Houd vol, waarna ze mij een knuffel gaf en mij de tranen over de wangen vloeiden.
Er zou binnen twee weken een traject starten in de begeleid wonen groep, dus mijn laatste sprankje hoop was dat ik twee weken moest overleven om in deze groep te kunnen wonen. Mijn visie zag er wel geheel anders uit omdat ik na al die jaren nu clean was. Toch was het ook vrij logisch dat ik na het weer verpesten van dit, op weinig steun kon rekenen van mijn broer en schoonzus. Toch hebben zij mij gesteund al wilden zij wel dat ik ging beseffen dat ik aan mezelf moest werken.
Zo kwam de komende dagen de vraag wat ik in de avond ging doen, overdag mocht ik bij hen zijn. Toch in de avonden moest ik op eigen benen staan. De eerste dag heb ik besloten om naar de nachtopvang te gaan van het leger des heils in Maastricht. Voordat ik binnenkwam werd ik gewaarschuwd door de begeleiding aldaar dat er openlijk werd gebruikt. Ik moest mijzelf bewaken van hun om hier niet aan mee te doen. Ik had last van mijn darmen en besloot naar het toilet te gaan. Deze was smerig en daarmee heb ik het nog mooi benoemd. Nadat ik mijn behoefte had gedaan, besloot ik maar na de slaapzaal te gaan. Binnengekomen zag ik overal poppen hangen aan een bed. Ik dacht bij mijzelf wat moet ik hier. Ik besloot maar weer op te stappen en buiten de nacht door te brengen. Ik heb die avond voor een roomse kerk gezeten op het Vrijthof.
In de ochtend werd ik opgehaald en heb ik een paar uur geslapen bij mijn broer en zus. In de avond kwam wederom de vraag wat ga je doen? “Zet mij maar weer af in Maastricht” was mijn antwoord. Nu dacht ik deze nacht, ik ga sowieso niet naar het leger des heils en de hele nacht buiten zitten had ik ook geen zin in. Ik ga begon alvast te lopen naar Gulpen en wilde daar mijn zus bellen of ze mij daar kon ophalen. Het was geen leuke nacht omdat ik verschillende geestelijke ervaringen gehad heb deze nacht. Ik was blij toen ik werd opgehaald in Gulpen en weer bij mijn familie was. Ik kon daar mee eten en toen het avond geworden was kwam wederom de vraag. “Wat ga je doen deze avond?” Ik zei wederom voor de derde keer: “Zet mij maar af in Maastricht.” Nu had ik deze avond geen zin om te zitten of te lopen. Ik besloot om de laatste trein te pakken van Maastricht naar Kerkrade. Hier uitgestapt ben ik gaan wandelen. Ik was moe van de weinige uren slaap de afgelopen avonden en zag een struik. Ik dacht achter deze struik zal niemand mij zien en kan ik slapen.
023 Begrijpelijk Overdenken:
Wat ik altijd in mijn leven heb gedaan is bidden. Vroeger bleef dat bij het Onze Vader en het Maria-gebed van de rooms-katholieke kerk. Maar op het moment dat ik hier in de struiken ging slapen dacht ik aan een oude begeleider die mij een aantal maanden geleden had laten kennismaken met boeken van een voorganger uit India. Door die boeken te lezen en de gesprekken met de begeleider, wist ik dat je ook gewoon in gesprek kon gaan met God. Het belangrijkste onderdeel van dat gebed wil ik met jullie delen. Ik deed God danken dat ik die dag weer door was gekomen. Dit op het moment dat ik niks meer had en alles was kwijtgeraakt en niet meer wist hoe mijn leven eruit ging zien. Ik kwam met ontzag tot de Heere en dankte God dat ik er nog altijd was.
Nu, ongeveer 4 jaar later, heb ik weer een dak boven mijn hoofd en ben ik gezegend met geestelijke zegeningen, maar ook met materiële zaken. God leeft in mij en met alles wat ik bezit, vereer ik mijn God. Alles, maar dan ook alles heb ik uit de handen van God gekregen en zijn van God. En daar ga ik dus zorgvuldig mee om.
Juli 2022
Bovenstaande tekst komt uit een overdenking wat ik heb geschreven. Ik schrijf sinds 9 november 2021 overdenkingen. Deze overdenkingen ben ik begonnen te schrijven om een kennis God te leren kennen. Inmiddels schrijf ik deze overdenkingen voor de hele Kerk, gasten van de Kerk en geïnteresseerde. Dit doe ik twee keer per week op de maandag en vrijdag. Afgelopen vrijdag heb ik nummer 081 verstuurd. Zo groot is de genade van de Heere. Zo mocht ik in april 2022 belijdend lid worden van de Kerk Christengemeente Kerkrade045 en ben ik zeer betrokken bij de Kerk, waarvan wij geloven dat Zij het Lichaam van Christus is.
Achteraf gezien ben ik dankbaar hoe mijn leven is gelopen, en ben ik in het bijzonder ook mijn broer en schoonzus dankbaar dat zij mij niet hebben laten vallen. Zij lieten zien dat het tot hier en niet verder was. Het was gemakkelijk geweest om mij ook de nachten van de straat af te houden, maar dan was dit wat ik nu heb, deze hoop niet zo onvergankelijk. Zij lieten zien dat je de consequenties moet dragen voor je gedrag. Zij gaven mij een les voor het leven. Genoeg is genoeg. Zoals ik het ook wel eens in het Engels zeg. Enough is enough. Toch is het voor de Heere God, waar mijn grootste dank heen gaat, nooit enough is enough. Hij heeft mij en jou voor ogen. Johannes 3:16 Want zo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat ieder die in Hem gelooft, niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft. Hij is met ons. Hij geeft een toekomst vol van hoop. Hoop die je met zekerheid mag vertalen.
Romeinen 15:13 De God nu van de hoop moge u vervullen met alle blijdschap en vrede in het geloven, opdat u overvloedig bent in de hoop, door de kracht van de Heilige Geest.
Bedankt voor het lezen van dit artikel. De foto’s spreken voor zichzelf. Wil je nu graag ook meelezen met de overdenkingen stuur gerust een bericht en ik zal je vertellen hoe jij de overdenkingen mee kunt lezen.
Momenteel wordt het eerste fysieke boek nagekeken en is het eerste mini e-book uitgekomen geheel ten behoeve van een stichting een Boodschap voor Kerkrade ga naar de volgende link voor het boekje aan te schaffen: De rijke man en de arme Lazarus
